Πόσα συνθήματα, πόσοι στίχοι, πόσες απλές λέξεις προσπερνάμε καθημερινά περνώντας μπροστά από κτίρια της πόλης…
Ίσως κι εσύ έχεις σταθεί μπροστά σε κάποιον τοίχο να διαβάσεις κάτι που είναι γραμμένο, μπορεί να σου άρεσε, ή να σε έκανε να γελάσεις και παίζει να το έβγαλες φωτογραφία γιατί κάπου ταυτίστηκες.
Εδώ στο Ghetto, αγαπάμε πολύ τα μηνύματα στους τοίχους, ακόμα κι αν συμφωνούμε ότι είναι βανδαλισμός τις περισσότερες φορές. Είναι μια μορφή μονόπλευρης επικοινωνίας, σαν να ακούς τη σκέψη κάποιου, χωρίς καν να τον βλέπεις.
Έτσι, γυρίζοντας στο ghetto, ξεχωρίζουμε αυτά που μας έκαναν να σκεφτούμε, να γελάσουμε ή και να απορήσουμε!
Αυτό το μήνυμα το βρήκαμε μαζί με την Πένη τη φωτογράφο μας, όταν “εξερευνούσαμε” τα στενάκια της Χαλκίδας (δες εδώ) και βρίσκεται σε έναν τοίχο στην οδό Φίλωνος.
Αυτός που το έγραψε, μάλλον έχει φιλοσοφήσει πολύ τη ζωή. Πώς γίνεται τώρα θα πεις να μπορέσεις να ζήσεις, αφού πρώτα πεθάνεις; Ε, προφανώς είναι αλληγορικό!
Όλοι ξέρουμε πως συνήθως εκτιμάμε κάποια πράγματα όταν τα χάσουμε, ή ότι μαθαίνουμε να χαιρόμαστε περισσότερο για κάποιες καταστάσεις, όταν περάσουμε κάποιες δυσκολότερες. Κάπως έτσι είναι και η ζωή… δεδομένη για όλους μας! Γι’αυτό και ζούμε λες και θα κρατήσει για πάντα, ξεχνώντας ότι είμαστε θνητοί! Όταν όμως σκεφτούμε πόσο “προσωρινοί” είμαστε σε αυτόν τον κόσμο και πως έχουμε μόνο μια ευκαιρία να κάνουμε αυτά που θέλει η ψυχή μας, τότε ίσως μπορέσουμε να ζήσουμε στ’ αλήθεια!
Άρα για να ζήσεις, πρέπει πρώτα να πεθάνεις…
