Πόσα συνθήματα, πόσοι στίχοι, πόσες απλές λέξεις προσπερνάμε καθημερινά περνώντας μπροστά από κτίρια της πόλης…
Ίσως κι εσύ έχεις σταθεί μπροστά σε κάποιον τοίχο να διαβάσεις κάτι που είναι γραμμένο, μπορεί να σου άρεσε, ή να σε έκανε να γελάσεις και παίζει να το έβγαλες φωτογραφία γιατί κάπου ταυτίστηκες.
Εδώ στο Ghetto, αγαπάμε πολύ τα μηνύματα στους τοίχους, ακόμα κι αν συμφωνούμε ότι είναι βανδαλισμός τις περισσότερες φορές. Είναι μια μορφή μονόπλευρης επικοινωνίας, σαν να ακούς τη σκέψη κάποιου, χωρίς καν να τον βλέπεις.
Έτσι, γυρίζοντας στο ghetto, ξεχωρίζουμε αυτά που μας έκαναν να σκεφτούμε, να γελάσουμε ή και να απορήσουμε!
Αυτό το μήνυμα το βρήκαμε σε έναν ροζ τοίχο, στην οδό Αντωνίου και πρόκειται για στίχο από το τραγούδι “Παιδί της νύχτας”, του “Mani”.
Όταν δυο μάτια λοιπόν, στριμωχθούν πίσω από κάγκελα, σίγουρα δεν βλέπουν καθαρά. Είτε αυτή είναι μια πραγματική φυλακή με κάγκελα μπροστά στα μάτια του φυλακισμένου, είτε πρόκειται για μια ψεύτικη φυλακή που έχει φυλακιστεί το μυαλό και η ψυχή κάποιου.
Τα μάτια βλέπουν καθαρά μόνο όταν μπορούν να κοιτάξουν όπου θέλουν. Έτσι και το μυαλό και η ψυχή χρειάζονται ελευθερία για να μπορούν να “ταξιδέψουν” εκεί που θέλουν και να δουν κάθε αλήθεια που μπορεί να αναζητούν!
